19 Mart 2011

Kültürlü Hortumculuk

Kültür sanat pahalı bir uğraştır. Özü itibariyle yüksek zevklere hitap ettiği için de toplumun sadece seçkin bir zümresi tarafından ilgiye muhatap olurdu.  Bankaların, büyük şirketlerin ve tanınmış markaların reklam bütçeleriyle finanse edilirdi önceleri. Altyapı hizmetlerini tamamlayan belediyelerin kültür sanata yönlendirilmesiyle de bir kültür sanat endüstrisi oluşmaya başladı. Ona göre de bürokrasisi ilişki biçimleri gelişti kültür sanatın...

Her alanda olduğu gibi kültür sanatta da biz bize benzemeye başladık zaman içinde... Her kültür sanat adamı ortaya bir değer ifade eden eser koymaktan çok, içeriden birilerini bulup eserini veya organizasyonunu belediyelere satma gayretine düştü... Paranın döndüğü yerlerde de ahbap çavuş ilişkileri de işin rengini değiştirmeye başladı. Sanat değeri taşımayan bir yığın organizasyonu belediye bütçesiyle finanse ettirmeye alışan bir gurup da gelişti zaman içinde...

Kültür Aş, İBB ve İstanbul 2010 Ajansı... Uzun zamandır kültür sanat alanında bir takım çalışmalara imza atıyorlar. Genel hatlarıyla neler yaptıklarına bir göz attığımızda görüyoruz ki her üçü de kültür-sanatın bit pazarı... Estetikden, dilden, derinlikten sanattan yoksun birtakım çevreler adamını bulup işi yoluna koydu... Burada tabii ki kağıt üzerinde hiç bir problem yok herşey kitabına uydurulmuş, kanunen herhangi bir sıkıntı da yok. Dışarıdan bakan için bir sorun yok anlayacağınız... Burada sizi/ bizi rahatsız edecek tek şey vicdandır.

Daha somut örneklerden hareket edecek olursak Kültür Aş, İBB ve Kültür Bakanlığı'nın programları tepeden tırnağa köylülük akıyor. Kurumlar liderleriyle özdeşleşmiştir diyebiliriz. Ertuğrul Günay, Numan Güzey, Ahmet Emre Bilgili, Nevzat Bayhan ve Şekip Avdagiç kültür bürokrasimizin en tepesindeki adamlar... Malesef ki muazzam bütçelerine rağmen yaptıkları sadece kar suyundan çorba... Bu konumları işgal eden kadro vizyon sahibi donanımlı bir kadro olsaydı çok daha değişik ve etkili projelere imza atılmış olurdu ama babamın adı hıdır ayranım budur içsen de budur içmesen de budur...

Her sene yaptıkları kültür sanat organizasyonlarını bir bültenle duyuruyorlar bakın ve dikkat edin hep aynı adamlarla hep aynı programları tekrar edip duruyorlar, toplumun hiç bir kesiminden hiç bir itibar görmüyorlar. İtibar galibi şayiedir nadire değildir kaidesince, galip gelen intiba odur ki bu kadro elle tutulur bir başarı sergileyemiyor. Mesela Tarık Zafer'de Altunizade'de ve Atatürk kitaplığında yapılan programlar üç kişi beş kişiyle olup bitiyor,Yazarlar Birliğindekiler de öyle... Ahbap çavuş ilişkileri işte böyle bir şey...

Kültür sanat adına bu köylü tavrının izah edilir bir tarafı yoktur. İşini adam gibi yapan ve yapabilecek pek çok kültür sanat adamı varken, sadece siyasi ve hemşericilik etkileriyle eften püften adamları tutup da bir yerlerde haksız yere istihdam etmek kültür sanat adına durduğumuz yeri işaretlemek adına oldukça manidardır.

Kültür sanat siyasetle ve ekonomiyle yakından alakalıdır. Siyasetimiz sığ ve derinliksizse kültür sanatımız da ona paralellik arzeder. Rahmetli Olcay Yazıcı son dönemi tahlil ederken ''küstah ve cahil bir sermayeyle karşı karşıya olduğumuzu'' söylüyordu çok haklı olarak...

Küstah ve cahil bir sermayenin öncülüğünde  gelişecek kültür sanat da ''kıroyum emme para bende'' türünden bir köylü kültür sanatı olmasını da çok görmüyoruz. Başta da dediğimiz gibi İstanbul kültür sanatın bit pazarına döndürüldü...

Yüksek sanat ve kültürün uzun yıllar başkentliğini yapmış bir şehirden bu denli bir yerlerde sürünmenin nasıl çıktığına da hayret etmiyoruz. Son yılların köylü işgali İstanbul'un kültür sanat hayatına da sirayet etmişe benziyor. Kültür sanat ve edebiyat alanında İstanbul'da biz ucuzlama var. Bu ucuzluk faturası devlete gönderilen pahalı bir ucuzluk...

Bu yazı 1,642 defa okundu.